IN HET VELD

SNAKE

De laatste 2 weken heb ik het Afrikaanse Soedan van dichtbij kunnen proeven op diverse patrouilles.
Maar voordat ik daar aan begin kan ik jullie vertellen dat, ondanks dat de Wildlive hier nog niet hersteld is van die jarenlange oorlog, er op de teamsite door de bewaking en de TCC (Force Protection uit Kenia) nog even een Black Mamba naar de eeuwige jachtvelden geholpen. Deze slang heeft een reputatie dat hij toch redelijk dodelijk is, als je dan de dokter hoort praten dat je overlevingskans wel redelijk groot is al je rustig blijft en niet in paniek raakt nadat je gebeten bent. Heb ik toch mijn twijfels of dat mogelijk is nadat zo een slang eens even lekker zijn tanden in je maagdelijke huid heeft gezet. Ik hoop het toch maar niet mee te hoeven maken.

WULU

De eerste patrouille van de laatste 2 weken was een LDP (Long Duration Patrol = een meerdaagse patrouille) van 3 dagen naar WULU County.
Even voor de beeld vorming van de lezers, Zuid Soedan is verdeeld in diverse staten en de staat waar onze teamsite voor verantwoordelijk is heet LAKE STATE. LAKE STATE is op haar beurt weer verdeeld in diverse County’s in de County vindt je weer PAYAMS (gemeenten) en BOMA’s (dorpen).
WULU County is 1 van de County’s in LAKE STATE. Het is allemaal een beetje te vergelijken met Amerika waar je ook staten hebt verenigd in de USA.
Om het plaatje nu helemaal kompleet te maken kan ik nog vermelden dat LAKE STATE groter is dan Nederland, dus we hebben met (nu nog) 11 UNMO’s een redelijk gebied dat we moeten monitoren. En de wegen daar had ik het al eens over gehad, voor 94 Km heb je toch al 4 uur nodig om er te komen.

Oke de LDP naar WULU, het is een drukte van jewelste op de ochtend van het vertrek om alle auto’s te beladen en te zorgen dat alles, stretchbedden, extra cans met diesel, water, aggregaat enz enz meegenomen wordt. De patrouille bestond deze keer uit natuurlijk ons de UNMO’s, de Nationale Monitor van de SPLA (Sudanees People Liberation Army), de vertaler ook uit een drietal UNPOL’s (United Nations Police) en 14 man TCC uit Kenia. Nadat alles gepakt was vertrok dit bonte gezelschap al hobbelend over de zandwegen richting WULU Couty naar WULU Town waar een ontmoeting met de County Commissioner gepland was. Na een rit van enkele uren arriveerden wij bij de Commissioner. Deze meneer was net 2 dagen geleden aangesteld in de functie, en hij was de keuze van de bevolking. De vorige Commissioner was de laan uit gestuurd omdat hij een wat verkeerde invulling had gegeven aan de functie. In de volksmond corruptie.
De bevolking in dit gebied is erg tevreden dat ze zelf de kandidaten hebben kunnen aandragen voor een nieuwe Commissioner en zijn dan ook erg tevreden dat deze man het geworden is. Wij hadden de ervaring met hem dat hij open is en vrijelijk de gesprekken met ons voerde. Zijn achtergrond draag daar ook toe bij om dat hij ook een Pastor is en die mensen zijn in de regel wat minder opvliegerig en hebben eerlijkheid en verdraagzaamheid hoog in het vaandel staan. Ook de wijze van conflict oplossen en diplomatiek onderhandelen zijn aan hem toevertrouwd.
Na onze meeting bood de Commissioner aan dat wij ons bivak konden opslaan in het lokale ziekenhuis rond en in het artsen onderkomen (artsen zijn er even niet) die leeg staat.
Verder werd er afgesproken dat op onze de Patrouille van de volgende dag naar WAKO (Boma) en DOMOLOTO (Payam), de Commissioner zou meegaan omdat hij toch als kersverse nieuweling alle onderzijn bewind vallende Payam’s en Boma’s wil bezoeken en dit een goede gelegenheid was om het gezamenlijk te ondernemen.

Onderkomen.

Het onderkomen in het Ziekenhuis was van redelijk niveau, er was een watertank en een waterboor gat met pomp installatie, nadat de tank gevuld was bleek zelfs dat douchen tot de mogelijkheid bestond. Toch wel lekker als je na zo een rit het uiterlijk hebt gekregen van een soort roodhuid veroorzaakt door het kilometers stofhappen op de lokale wegen.
De TCC hebben ook koks bij zich die voor ons deze dagen het eten hebben verzorgd en dat was echt niet verkeerd, maar gewoon goed als je bedenkt dat alles bereid wordt op vuur van houtskool. Wel een tip kijk niet hoe en waar het bereid wordt, en denk maar bij het eten het is door en door verhit.
Na het avond eten zaten we nog even na te tafelen en lekker te kletsen in het bekende VN Engels. Dit is een ratjetoe van Engels gesproken door mensen uit alle windstreken van de aarde en wat regelmatig leidt tot hilarische uitspraken.
Tijdens ons uitbuiken kwamen er wat kinderen aan de omheining staan die rond het ziekenhuis was opgetrokken. Een van die smurfen had een T-shirt dat ons onmiddellijk opviel en wij zeker wisten dat hij niet wist waar hij mee rond liep. Whats up with adults these days. Waarschijnlijk een shirt dat via veel omzwervingen in Soedan terecht is gekomen.
Kijkend in die kinderoogjes kon ik mij niet bedwingen en haalde een paar zakken ballonnen te voorschijn en begon ze samen met wat collega’s uit te delen, na verloop van tijd kwamen zelfs de kleintjes naar het hek toe hun angst voor de kawatja (blanke) overwinnend omdat zo een gekleurde ballon toch wel erg mooi was. Het was een bont gezicht al die kids te zien met de ballonnen, indruk en plezier hebben we zeker bij die kinderhartjes achtergelaten.

WAKO

We hadden een afspraak met de Commisioner dat we om 08.30uur zouden vertrekken naar WAKO (61 Km 3uur Hobbelen) en of je het geloofd of niet iedereen was op tijd. Ik was blij verrast omdat hier in Afrika de tijd wel eens op onverklaarbare wijze later wordt dan is afgesproken. De Commissioner werd vergezeld door een Pickup vol met politie mensen en een aantal persoonlijke beveiligers in zijn terreinwagen. Het vertrek was toch nog iets vertraagd, omdat de Pickup van de politie nog even afgetankt moest worden. Het was ook bijna te mooi om waar te zijn dat het vertrek ook nog op tijd geweest zou zijn.
In WAKO werd er met de lokale bestuurder gesproken zowel door de UNMO’s als door de Commissioner en de UNPOL collega’s bezochten het plaatselijke “Politiebureau” (ik vertel hier niets over de foto spreekt voor zichzelf). Ik had de opdracht om met foto’s het dorp een beetje in kaart te brengen en o.a. foto’s te maken van lokale infrastructuur zoals, school, kerk, kliniek enz. Tijdens mijn rondgang door het dorp kwam ik weer wat kids tegen en nu wilde het toevallig dat ik nog wat ballonnen in mijn zak had. Dus niet geschroomd en weer een paar kinderhartjes blij gemaakt met wat ballonnen.
Nadat alles was afgerond in het dorp werd de brug net buiten het dorp met een bezoek vereerd om de toestand van de brug vast te leggen, in de regentijd zijn dit belangrijke objecten om nog van A naar B te kunnen komen want het water in de rivier stopt niet even als je wilt oversteken.
Na weer 3 uur hobbelen kwamen we aan in onze basis in het ziekenhuis in WULU alwaar enkele achtergebleven leden van de TCC het avondeten gereed hadden. Na zo een dag waren we daar echt wel aan toe, na het eten hebben we nog even zitten genieten van de Afrikaanse nacht, die als het echt donker is zonder omgevingslicht geproduceerd door mensen, een sterrenhemel tentoonspreid die adembenemende is.
De derde dag was het s’morgens inpakken een groepsfoto maken en weer richting de teamsite in RUMBEK hobbelen, waar we na aankomst en alles uitgeladen hadden begonnen kon worden aan het produceren van de rapporten van de patrouille.

Ontspanning

Voor ontspanning moetje ook af en toe de tijd nemen. Zo zijn er altijd wel collega’s die het geweldig vinden om op houtskool van alles te gaan bereiden. Zo worden we dus regelmatig uitgenodigd om hun kookkunsten te komen testen. Als ik weer thuis ben kan ik volgens mij de pot sambal gewoon met een lepeltje leeg eten, de kokende collega’s komen voornamelijk uit landen als SriLanka, Pakistan, Bangladesh enz en die zeggen in 1 zucht met het woord eten ook het woord Spicy.
Ook doen we af een toe een filmpje, afgelopen weekend hebben we Bruno gekeken, dat is van die zelfde acteur als Borat. Ik moet zeggen als je ff lachen wilt dan is het zeker een aanrader.

Les

Op zondag hebben we altijd een les gepland staan om onze kennis op allerlei gebied op pijl te houden. Vorig weekend stond militair EHBO op het programma. Een vertegenwoordiger van het op de teamsite gevestigde niveau 1 kliniekje verzorgde de les. Het was een goed opfrissing voor veel van mijn collega’s die toch duidelijk voor hun uitzending een iets mindere scholing op dat gebied krijgen dan wij.

Avondzon

Ik heb wat foto’s geplaatst van de ondergaande zon dat is hier ook erg indrukwekkend met de snelheid waarmee dat gebeurd.

Internationale dag van de vrouw

Oké ik wist dat het bestond, maar voor de vrouwen in Soedan is het erg belangrijk. De status van de vrouw hier is verre van wat het in Europa is en ze hebben nog een hele lange weg te gaan. Maar toch het begin is er en in RUMBEK was er op deze dag een parade van vrouwen organisaties voor de Gouverneur van LAKE STATE op Freedom Square.
Het was een geweldig spektakel met diverse toespraken o.a. van de vrouwelijke adviseuse voor vrouwen zaken van de Gouverneur en er was veel dans door diverse vrouwen groepen.
Het was wel weer een echt Afrikaans feest aanvang 09.00uur werd 11.00uur want er moest gewacht worden op de Gouverneur en die was een beetje laat. Wel afzien voor al die mensen die al een stiefkwartiertje opgesteld stonden te wachten in de brandende zon en dan nog niet te praten over de politie fanfare die het in hun uniformen zowat helemaal aflegden. Maar toen de festiviteiten eenmaal begonnen waren was dit ongemak alweer snel vergeten.
De TCC was ook aanwezig op Freedom Square en ze hadden de water truck meegenomen waar door de mensen gretig gebruik van werd gemaakt.

AMOKPINY

Patrouille naar AMOKPINY (spreek je uit als Amokping) een ritje van 94 Km in 4 uur, aangekomen op de plaats van bestemming met behulp van een lokale vrouw staarden we naar een waterpomp die op 3 maart 2011 daar geslagen was en verder was er niets. Geen Tukuls (lokale hutjes) geen mensen niets.
Vraagtekens op onze voorhoofden dus. Niet getreurd want als je met een VN auto even stilstaat in de middel of nowere dan verschijnen er ineens toch mensen vanuit het niets.
Die wisten ons te vertellen dan de vroegere bewoners al jaren in de omliggende dorpen wonen gevlucht voor het geweld dat er regelmatig in dat gebied was. Maar nu de waterpomp er is en de veiligheidssituatie verbeterd is plannen de voormalige bewoners weer terug te komen. We zijn weer omgekeerd, omdat hier ook daadwerkelijk het pad waarover we gokomen waren ophield, en hebben in een van de omliggende dorpen het hoofd van AMOKPINY ontmoet. Hier werden weer de nodige gesprekken gevoerd en informatie ingewonnen voor onze rapporten. Nu was er ook een bruiloft aan de gang en we moesten even komen kijken wat ze aan het bereiden waren. Welnu daar lag een koe die in hoofdgroepen uiteen genomen was en trots werden de delen getoond door de kudde houders. Vooral met de kop werd gepronkt, een rare gewaarwording om het vlees zo uitgestald op de zanderige grond te zien en dat men druk bezig was om het te gaan voorbereiden voor het bruiloftsmaal, gelukkig hadden ze ons niet gevraagd om te blijven eten. De Nationaal Monitor kreeg wel een groot stuk bloedring, van vliegen voorzien stuk rund mee. Nu waren de collega’s niet zo gecharmeerd van zo een bloederige homp in hun auto, maar uiteindelijk werd toch besloten om het mee te nemen en om te voorkomen dat het door de auto zou gaan stuiteren werd het brok vlees in het reservewiel gelegd.

RAMSHIEL

De patrouille naar dit dorpje ging deze keer met de helikopter toch iets aangenamer dan het gehobbel over de Soedanese paden.
Dit dorp was uitgezocht voor de patrouille omdat er plannen zijn bij de Zuid Soedanese regering om hier een nieuwe hoofdstad te gaan bouwen.
Er leven nu een kleine 250 mensen ver van alles en iedereen verwijderd, geen school, geen medische voorzieningen weinig voedsel, maar toch ze blijven hier nu omdat ze hun hoop gevestigd hebben op de bouw van de nieuwe hoofdstad in hun gebied.
Zo een helikopter vluchtje van drie uur over Soedan geeft je een goed beeld van de weidsheid en de nog veel ongerepte natuur die ondanks vele branden zich elke keer weer weet op te richten en hoe dichter je naar de NIJL toegaat hoe groener het dorre tapijt onder je wordt.
Tijdens deze vlucht zijn we ook een groot stuk over 1 van de grootste moerassen op deze aarde gevlogen, alles in Soedan is eigenlijk van ongekende afmetingen, zelfs de lengte van vele Dinka’s is enorm.

De laatste foto’s bij dit stuk geeft een aantal impressies, zo is daar een termietenberg waarvan je de grote goed kunt zien aan de man die er net achterlangs wil lopen. Het gele gebouw is een christelijke kerk in Rumbek en de laatste foto is een groepsfoto van de aanwezige leden van ons UNMO op de teamsite.

Hierbij eindigt deze bijdrage
Ik wens jullie veel lees en kijk plezier
Tot de volgende keer

Masalama
Martin