Help, Hulp, Geholpen

De dagen vliegen voorbij, alweer vier dagen geleden dat ik het vorige stukje geschreven heb.
En de gebeurtenissen volgen elkaar in vliegende vaart op.
Als eerste werd ik van de week begroet door een ontluikende zonnebloem, die met veel liefde door mijn Bud gepland is.

IDP KAMP

Als je zo vrolijk begroet wordt heb je natuurlijk zin om iets te geven aan anderen. Zo stond voor deze dag het IDP kamp op het patrouille rooster. Met de post was de afgelopen weken een enorme hoeveelheid kinderkleding aangekomen. Van deze kleding had ik al een grote hoeveelheid babykleding naar het ziekenhuis in Lwere gebracht. Dit ziekenhuis wordt ook wel GED genoemd Greman Emergengy Doctors.
De wat grotere maten had ik gepland om naar het IDP kamp te brengen en zo togen wij deze ochtend met de dozen achter in de auto richting het IDP kamp.

Aangekomen bij het IDP Kamp werd er eerst het gebruikelijke interview gehouden over alle voorkomende dingen. Wel bleek dat de school tenten in een nog desolatere toestand waren geraakt. Een van de onderwijzers wist mij te vertellen dat UNICEF ze nu eindelijk gaat vervangen. Alleen was er nog geen datum bekend (laat staan een jaartal).

Voordat het gesprek daadwerkelijk begon heb ik ook nog even snel wat opgestuurde ballonnen uitgedeeld, dit is altijd heerlijk vermakelijk om te zien hoe kinderen waar ook op deze wereld gewoon graag een ballon willen hebben.

Na afloop van het interview, heb ik de foto die ik van de leraren had gemaakt, aan hen overhandigt de mensen waren er zeer blij mee.

Nu was het moment gekomen om de kleren te overhandigen aan een vertegenwoordiger van het IDP Kamp. Men gaat als volgt ter werk, de kleding wordt eerst geteld en gesorteerd en daarna wordt er gekeken wie een verzoek heeft ingediend en aansluitend wordt de kleding verdeeld.
Een goed systeem denk ik, want als je een aantal van die dozen gewoon zou afgeven zal de eerlijke verdeling ver te zoeken zijn.

De blik in de ogen van de mensen aan wie ik het overhandigde en de omstanders kon ik zien dat men zeer dankbaar was. Iedereen moest bedankt worden voor zijn of haar schenkingen, Bedankt!!!

Verder rondlopend over het kamp en foto’s uitdelend, ontmoette ik ook weer de dove jongen die door een hond gebeten was, het is nog steeds te hopen dat de hond geen rabiës had, want de incubatietijd is 2 maanden voor deze verschrikkelijke ziekte. Samen met zijn ouders, broertjes en zusters zijn we op de foto gegaan. Hoe het met hem zal aflopen zal ik wel nooit te weten komen want die 2 maanden liggen later dan de datum wanneer ik weer huiswaarts ga en de missie vaarwel zeg.

GED

German Emergengy Doctors
Dit zijn de Duitse mensen die in het ziekenhuis in Lwere werken, zoals ik al had beschreven een van de weinige ziekenhuizen in de Nuba Mountains.
De regentijd heeft vele paden, die eigenlijk hier wegen heten, diepe sporen erin achtergelaten. Dus moeilijk begaanbaar en elke keer loopt de “weg”ergens anders en dan is het bereiken van een ziekenhuis een nog grotere uitdaging.
Deze week was er ook weer zo een geval dat we besloten te gaan helpen. Wat was het geval er was een vrouw ergens in een huisje “toekel” aan het bevallen het ging allemaal niet zo en ze moest volgens alle omstanders snel naar Lwere.
Men had deze vraag aan een van onze collega’s meegegeven om misschien gebruik te kunnen maken van een UN voertuig.
Er werd besloten dat we zouden gaan assisteren en ik werd gevraagd, omdat ik de vriend en vriendinnen in het ziekenhuis goed ken, te gaan kijken waar de vrouw was en dan naar Lwere te brengen

Oke, samen met collega Adeyinka uit Nigeria en de generator boy Kuti (als onze privé tolk) gingen we op pad, zoekend naar een vrouw die aan het bevallen zou zijn.
Na een aantal omzwervingen door de lokale gemeenschap, wist iemand te vertellen dat ze al onderweg waren naar Lwere, men dacht dat er niemand meer zou komen om te helpen.
Niet getreuzeld en met gezwinde spoed, zo snel als de “weg” het toelaat, gingen we iets harder dan stapvoets de berg op richting Lwere.
Elke keer onderweg vragend aan lokalen, wist men ons te vertellen dat ze nog onderweg waren en dat we ze snel zouden inhalen.
Jullie kunnen het al een beetje raden, aangekomen bij het ziekenhuis bleek dat de vrouw al binnen gebracht was. Nu we toch weer boven waren werden we voor een lekker bakkie koffie uitgenodigd.
Al wachtende werd het steeds donkerder, het was pas 14.00 uur s’middags en daar barste een verschrikkelijk onweer los. Enorme regenbuien vergezelden het onweer en met zulke weersomstandigheden kan je maar beter achterover hangen en wachten tot het weer droog is. Rijden is zo wie zo al een kunst hier, maar dan wordt de dimensie nog weer wat groter en de uitdaging nog leuker. Jullie blanken zijn helemaal van lotje hoor ik regelmatig, jullie vinden het gewoon leuk om hier rond te rijden in de blubber.
Ach, voor deze Cameltrofee hoef ik geen eigen auto te hebben of ook maar voor iets anders te betalen.
Van de nood een deugd makende, werd er door Rosmarie en Gabi snel een Ëintopff maaltijd bereid, die we heerlijk soldaat gemaakt hebben.

BERGING

Zoals aan elk onweer kwam ook aan deze een einde. We besloten het erop te wagen dat we weer terug in de Team-Site zouden kunnen komen.
We moesten wel terug, want van onze zes auto’s zijn er nog wel 2 inzetbaar en die worden ook gebruikt door de collega’s om in hun slaaplocatie te komen sávonds.

Dus onvervaard de berghelling af gereden richting Kauda. De reis liep redelijk voorspoedig totdat we bij een diepe uitgesleten greppel kwamen, waar een vrachtwagentje van NRRDO (Nuba Relief Rehabilitation and Devolopment Organisation) vast zat. Onder het motto misschien zit ik morgen daar zelf wel vast, gingen we aan de slag om de truck eruit te krijgen.
En zie, de toch UN super auto’s wist het voor elkaar te krijgen om deze truck weer vlot te trekken, nadat hij weg was konden wij onze reis weer vervolgen



ETEN

Vanavond hebben we zelf weer iets gebrouwd met Kerrie, toevallig kwam Rosmarie voorbij om even te telefoneren naar Duitsland, nu konden we gelijk wat terug doen en hebben haar een heerlijke Hollandse/Nigeriaanse maaltijd aangeboden.

RAMMADAN

Die staat weer voor de deur op 13 september begint het en de Egyptenaren zijn dagen druk geweest om het kamp op te smukken met slingers. Ze hadden de slingers gemaakt van kranten en tijdschriften, Ja, precies na die regenbui was daar alleen nog maar de touwtjes van over.
De Egyptenaren kennende zullen ze wel weer iets ander bedenken.

Zo de week is weer bijgepraat en ik groet allen
Auch meinen Deutschen leser grüsse ich,

Vanuit Kauda
Zuid Kordofan
Soedan
Groet ik jullie allen
Martin