The roots of education
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Martin
19 Juni 2007 | Soedan, Khartoem
The roots of education are bitter, but the fruits are sweeter!
Een spreuk die aan het eind van mij bericht wel duidelijk zal zijn, het is wel een ware bewering.
Als eerste heb ik een foto geplaatst van de jongste passagier die ik in mijn voertuig gehad heb, een baby’tje.
Het is een meisje van 24 uur oud, de moeder had al de hele dag gewacht tot er een auto de berg af zou gaan naar Kauda.
Ze was zelf nog niet instaat om over de rotsblokken, waar de weg van het Duitse Ziekenhuis in Lewere naar Kauda uit bestaat, te lopen. Laat staan in zo een toestand ook nog zo een teer klein schepseltje te dragen. De vrouw en haar zuster waren zeer dankbaar dat ze mee mochten.
Het Duitse Ziekenhuis behoort toe aan een kleine Duitse hulporganisatie “CAP ANAMUR”. Het is een organisatie die alles basic inricht terplaatste, omdat de mening is dat dan de lokale bevolking beter begrepen en geholpen kan worden.
Ook het personeel leeft basic en slaapt in toekels zonder elektriciteit en stromend water. Het is verder een roeping want het Duitse personeel speelt, als ze geluk hebben financieel Kiet en kost het hun geen geld.
Afgelopen dagen ben ik weer zeer druk geweest met patrouilles als eerste was er weer een Airpatrol naar Abu Gebiha op 13 juni 2007, het was gelukkig geen vrijdag :-).
Het zag er niet naar uit dat de helikopter zou komen, er was een zwarte dreigende lucht in de richting van Abu Gebiha. Ook hier in Kauda vielen de eerste druppels al.
Maar daar hoorden we het geronk van een MI-8 de UNO 548, de helikopter behoort toe aan een burgerbedrijf dat over de hele wereld vliegtuigen en helikopters verhuurd. Bij de VN zijn er van dit bedrijf op dit moment 200 “All over the World” ingezet.
De bemanning is dan ook een burgercrew in tegenstelling tot de Indiase luchtmacht die compleet militair is in deze missie.
Achteraf, na de patrouille, kwam het uit dat er toch een aantal redelijk in de piepzak hadden gezeten tijdens de vlucht, ook mijn uitleg dat de chauffeur (piloot) de levens van zichzelf, zijn bemanning en de passagiers nooit in de waagschaal zou leggen hielp niet.
De mening bleef “Bad Old Helicopter, Bad Crew”, ach ik heb ze maar gelaten en roep nu regelmatig “Good Helicopter, Good Crew, Both are still Flying”.
Het bezoek was 2 uurtjes want dat is de tijd dat de helikopter aan de grond bleef, ik was wel een beetje verrast dat ik, na alle Toekels en andere van klei, leem en riet gefabriceerde bureaus, nu in een stenen gebouw kwam met een echt commandanten bureau. Damasten rode gordijnen, bankstel, vergadertafel, militaire schilden en een bord met daarop alle namen van de voorgaande commandanten.
Het straalde zeker iets uit en was de eerste keer dat ik het zag in de Nuba Mountains.
De gewone dagelijkse kost is patrouilles voor militaire inspecties van JIU, SAF en SPLA troepen. Ook bezoeken we regelmatig het Hoofdkwartier (HQ) van het 4e Front in Lewere.
De ene patrouille ben je lid en de volgende keer kan je ook patrouille leider zijn, als lid ben je in ieder geval ook chauffeur. Op een patrouille gaan altijd 2 auto’s, 3 UNMO’s, 1 Vertaler en een National Monitor van de SAF en SPLA mee.
Het rijden blijft een uitdaging en er wordt steeds meer van de chauffeurs gevraagd omdat door de regenbuien die nu zo 1x in de drie dagen uit de hemel storten, de wegen andere gedaanten aannemen.
Wegen blijken in een keer rivierbeddingen te zijn en daar waar ik eerst dacht “wat een ezelsspoor is dit” rij je nu alleen nog maar over rotsblokken, omdat de regen het zand heeft weggespoeld. Om nog maar niet te spreken over de gebieden die in kleimoerassen veranderen na zo een verfrissende douche.
Ook hebben we patrouilles naar dorpjes, om in kaart te brengen wat er allemaal is aan: water-, electriciteits-, medische-, en veiligheidsvoorzieningen.
Op een van deze tochten diep in de Nuba Moutains hoog in de bergen kwamen wij bij het dorpje KHARGA. De weg daarheen is in het verleden al mijnvrij gemaakt en dat kan je zien aan de geschilderde keien links en rechts langs de weg.
Bij aankomst bleek, dat de “chief of ook wel OMDA genoemd” (zeg maar de burgemeester) en zijn plaatsvervanger niet aanwezig waren, iedereen was naar de markt in Heiban, daardoor kwamen we bij de school terecht.
Voor de zoveelste keer werd ik weer verrast in dit land, St Johns Primaryschool heeft 330 leerlingen, jongens en meisjes, en een lerarenkorps die voor een groot deel uit Kenia komen.
De mensen waren blij met ons bezoek, de laatste bezoeker was, te lezen in het gastenboek, in maart geweest. Ook wij hebben ons vereeuwigd in dit boek.
Van het schoolhoofd hebben we enige informatie gekregen over het dorp, ook kwam de school ter spraken, het blijkt dat deze ver weggestopte school een beetje vergeten is.
De klaslokalen hebben geen ramen en deuren, er is geen watervoorziening anders dan helemaal in het dal, er is geen elektriciteit en er zijn geen medische faciliteiten voor de 330 leerlingen.
Wat ik wel tegen kwam was dat er stoeltjes zijn, die in een ver verleden gedoneerd zijn door Italië.
Ondanks alles zijn deze jonge leraren gedreven om onderwijs te geven, op mijn vraag aan een van hen waarom ze hier zijn helemaal uit Kenia was het antwoord “Teaching Teaching” dat is hun drijfveer.
Onder het motto,
The roots of education are bitter, but the fruits are sweeter!
Er is wel een groot verschil tussen het rijke ontwikkelde westen en dit deel van de wereld, bij ons is school iets wat moet, niet leuk is, ik wil werken, waarvoor zou ik leren enz enz.
Hier zijn de kinderen gedreven om te leren dat is hun toekomst, dat gaat hun in hun verdere leven helpen om ooit daar te komen waar wij al zijn.
Ik hoop alleen dat ze dan goed naar ons kijken en sommige dingen niet overnemen want het gejaagde en de IK mentaliteit, staat in schril contrast met de manier hoe deze mensen met elkaar leven en nog in de natuur staan, iets dat wij allang vergeten zijn.
Ik denk dat die spreuk het niet slecht zou doen in onze scholen, om kinderen te leren dat ze heel blij mogen zijn dat ze naar school KUNNEN en MOGEN.
Op deze school zie je de kinderen allemaal in het zelfde uniform, ook weer zo een aparte gewaarwording om zo een Engels gebruik na decennia toch nog te zien hier. Onderweg kom je ook kinderen tegen die minder geluk hebben en niet naar school kunnen, altijd op zoek naar water maar ze stralen wel en de blikjes in de ogen twinkelen.
Kinderen spelen met de eenvoudigste dingen en zwemmen in water waarvan wij zouden zeggen dat het verboden is om zelfs maar in te vissen.
In deze uithoeken zie je vooral bij de allerkleinsten vaak die verschrikte blikken bij het zien van die grote blanke “KAWATJA” man.
Zelfs rollen de tranen wel eens over de wangen van angst, dit is een ervaring die me lang zal bijblijven. Ik heb zo een smurfje gefotografeerd op de arm van zijn broertje in een kamp van terugkerende (IDPcamp, Internal Displaced Persons).
Verbeteringen komen hier maar heel langzaam van de grond, ook de overheid investeert nog niet veel in deze regio, de wegen zijn nog steeds bagger, maar aan het elektriciteit probleem is men nu druk aan het werken.
Vanaf een centraalpunt waar men een groot aggregaat geplaatst heeft zijn er elektriciteitpalen geplaatst in alle richtingen en om de andere paal een straatlamp gemonteerd.
De eerste modernisering gaat dus plaatsvinden en zal “iedereen” die in de buurt van de palen woont voorzien van stroom.
De ontwikkelingen zijn in gang gezet, ook het tot uitvoer brengen van de CPA (Comprehensive Peace Agreement) is weer in een volgende fase gekomen, voor 9 Julie 2007 moeten de troepen van de SAF en SPLA respectievelijk ten noorden en ten zuiden van de 01-01-56 lijn zijn.
Dus er zijn nu veel troepen verplaatsingen en het is weer een stap richting stabiliteit en duurzame vrede.
Hierbij is het voor deze keer weer alles wat ik te vertellen heb.
Veel lees plezier en
Vanuit Kauda
Zuid Kordofan
Soedan
Groet ik jullie allen
Martin
نترام
Een spreuk die aan het eind van mij bericht wel duidelijk zal zijn, het is wel een ware bewering.
Als eerste heb ik een foto geplaatst van de jongste passagier die ik in mijn voertuig gehad heb, een baby’tje.
Het is een meisje van 24 uur oud, de moeder had al de hele dag gewacht tot er een auto de berg af zou gaan naar Kauda.
Ze was zelf nog niet instaat om over de rotsblokken, waar de weg van het Duitse Ziekenhuis in Lewere naar Kauda uit bestaat, te lopen. Laat staan in zo een toestand ook nog zo een teer klein schepseltje te dragen. De vrouw en haar zuster waren zeer dankbaar dat ze mee mochten.
Het Duitse Ziekenhuis behoort toe aan een kleine Duitse hulporganisatie “CAP ANAMUR”. Het is een organisatie die alles basic inricht terplaatste, omdat de mening is dat dan de lokale bevolking beter begrepen en geholpen kan worden.
Ook het personeel leeft basic en slaapt in toekels zonder elektriciteit en stromend water. Het is verder een roeping want het Duitse personeel speelt, als ze geluk hebben financieel Kiet en kost het hun geen geld.
Afgelopen dagen ben ik weer zeer druk geweest met patrouilles als eerste was er weer een Airpatrol naar Abu Gebiha op 13 juni 2007, het was gelukkig geen vrijdag :-).
Het zag er niet naar uit dat de helikopter zou komen, er was een zwarte dreigende lucht in de richting van Abu Gebiha. Ook hier in Kauda vielen de eerste druppels al.
Maar daar hoorden we het geronk van een MI-8 de UNO 548, de helikopter behoort toe aan een burgerbedrijf dat over de hele wereld vliegtuigen en helikopters verhuurd. Bij de VN zijn er van dit bedrijf op dit moment 200 “All over the World” ingezet.
De bemanning is dan ook een burgercrew in tegenstelling tot de Indiase luchtmacht die compleet militair is in deze missie.
Achteraf, na de patrouille, kwam het uit dat er toch een aantal redelijk in de piepzak hadden gezeten tijdens de vlucht, ook mijn uitleg dat de chauffeur (piloot) de levens van zichzelf, zijn bemanning en de passagiers nooit in de waagschaal zou leggen hielp niet.
De mening bleef “Bad Old Helicopter, Bad Crew”, ach ik heb ze maar gelaten en roep nu regelmatig “Good Helicopter, Good Crew, Both are still Flying”.
Het bezoek was 2 uurtjes want dat is de tijd dat de helikopter aan de grond bleef, ik was wel een beetje verrast dat ik, na alle Toekels en andere van klei, leem en riet gefabriceerde bureaus, nu in een stenen gebouw kwam met een echt commandanten bureau. Damasten rode gordijnen, bankstel, vergadertafel, militaire schilden en een bord met daarop alle namen van de voorgaande commandanten.
Het straalde zeker iets uit en was de eerste keer dat ik het zag in de Nuba Mountains.
De gewone dagelijkse kost is patrouilles voor militaire inspecties van JIU, SAF en SPLA troepen. Ook bezoeken we regelmatig het Hoofdkwartier (HQ) van het 4e Front in Lewere.
De ene patrouille ben je lid en de volgende keer kan je ook patrouille leider zijn, als lid ben je in ieder geval ook chauffeur. Op een patrouille gaan altijd 2 auto’s, 3 UNMO’s, 1 Vertaler en een National Monitor van de SAF en SPLA mee.
Het rijden blijft een uitdaging en er wordt steeds meer van de chauffeurs gevraagd omdat door de regenbuien die nu zo 1x in de drie dagen uit de hemel storten, de wegen andere gedaanten aannemen.
Wegen blijken in een keer rivierbeddingen te zijn en daar waar ik eerst dacht “wat een ezelsspoor is dit” rij je nu alleen nog maar over rotsblokken, omdat de regen het zand heeft weggespoeld. Om nog maar niet te spreken over de gebieden die in kleimoerassen veranderen na zo een verfrissende douche.
Ook hebben we patrouilles naar dorpjes, om in kaart te brengen wat er allemaal is aan: water-, electriciteits-, medische-, en veiligheidsvoorzieningen.
Op een van deze tochten diep in de Nuba Moutains hoog in de bergen kwamen wij bij het dorpje KHARGA. De weg daarheen is in het verleden al mijnvrij gemaakt en dat kan je zien aan de geschilderde keien links en rechts langs de weg.
Bij aankomst bleek, dat de “chief of ook wel OMDA genoemd” (zeg maar de burgemeester) en zijn plaatsvervanger niet aanwezig waren, iedereen was naar de markt in Heiban, daardoor kwamen we bij de school terecht.
Voor de zoveelste keer werd ik weer verrast in dit land, St Johns Primaryschool heeft 330 leerlingen, jongens en meisjes, en een lerarenkorps die voor een groot deel uit Kenia komen.
De mensen waren blij met ons bezoek, de laatste bezoeker was, te lezen in het gastenboek, in maart geweest. Ook wij hebben ons vereeuwigd in dit boek.
Van het schoolhoofd hebben we enige informatie gekregen over het dorp, ook kwam de school ter spraken, het blijkt dat deze ver weggestopte school een beetje vergeten is.
De klaslokalen hebben geen ramen en deuren, er is geen watervoorziening anders dan helemaal in het dal, er is geen elektriciteit en er zijn geen medische faciliteiten voor de 330 leerlingen.
Wat ik wel tegen kwam was dat er stoeltjes zijn, die in een ver verleden gedoneerd zijn door Italië.
Ondanks alles zijn deze jonge leraren gedreven om onderwijs te geven, op mijn vraag aan een van hen waarom ze hier zijn helemaal uit Kenia was het antwoord “Teaching Teaching” dat is hun drijfveer.
Onder het motto,
The roots of education are bitter, but the fruits are sweeter!
Er is wel een groot verschil tussen het rijke ontwikkelde westen en dit deel van de wereld, bij ons is school iets wat moet, niet leuk is, ik wil werken, waarvoor zou ik leren enz enz.
Hier zijn de kinderen gedreven om te leren dat is hun toekomst, dat gaat hun in hun verdere leven helpen om ooit daar te komen waar wij al zijn.
Ik hoop alleen dat ze dan goed naar ons kijken en sommige dingen niet overnemen want het gejaagde en de IK mentaliteit, staat in schril contrast met de manier hoe deze mensen met elkaar leven en nog in de natuur staan, iets dat wij allang vergeten zijn.
Ik denk dat die spreuk het niet slecht zou doen in onze scholen, om kinderen te leren dat ze heel blij mogen zijn dat ze naar school KUNNEN en MOGEN.
Op deze school zie je de kinderen allemaal in het zelfde uniform, ook weer zo een aparte gewaarwording om zo een Engels gebruik na decennia toch nog te zien hier. Onderweg kom je ook kinderen tegen die minder geluk hebben en niet naar school kunnen, altijd op zoek naar water maar ze stralen wel en de blikjes in de ogen twinkelen.
Kinderen spelen met de eenvoudigste dingen en zwemmen in water waarvan wij zouden zeggen dat het verboden is om zelfs maar in te vissen.
In deze uithoeken zie je vooral bij de allerkleinsten vaak die verschrikte blikken bij het zien van die grote blanke “KAWATJA” man.
Zelfs rollen de tranen wel eens over de wangen van angst, dit is een ervaring die me lang zal bijblijven. Ik heb zo een smurfje gefotografeerd op de arm van zijn broertje in een kamp van terugkerende (IDPcamp, Internal Displaced Persons).
Verbeteringen komen hier maar heel langzaam van de grond, ook de overheid investeert nog niet veel in deze regio, de wegen zijn nog steeds bagger, maar aan het elektriciteit probleem is men nu druk aan het werken.
Vanaf een centraalpunt waar men een groot aggregaat geplaatst heeft zijn er elektriciteitpalen geplaatst in alle richtingen en om de andere paal een straatlamp gemonteerd.
De eerste modernisering gaat dus plaatsvinden en zal “iedereen” die in de buurt van de palen woont voorzien van stroom.
De ontwikkelingen zijn in gang gezet, ook het tot uitvoer brengen van de CPA (Comprehensive Peace Agreement) is weer in een volgende fase gekomen, voor 9 Julie 2007 moeten de troepen van de SAF en SPLA respectievelijk ten noorden en ten zuiden van de 01-01-56 lijn zijn.
Dus er zijn nu veel troepen verplaatsingen en het is weer een stap richting stabiliteit en duurzame vrede.
Hierbij is het voor deze keer weer alles wat ik te vertellen heb.
Veel lees plezier en
Vanuit Kauda
Zuid Kordofan
Soedan
Groet ik jullie allen
Martin
نترام
-
19 Juni 2007 - 05:49
Daniël Loos:
Hey pa,
Ja wat moet je nog zeggen over wat je allemaal meemaakt........ echt ongelofelijk indrukwekkend.
Groetjes Daan, Kir en Sam -
19 Juni 2007 - 10:45
Pa:
Ik denk dat er een sociaal schrijver in je schuilt,ga zo door en vooral de fotos van die kindertjes.Wat een plaatjes van koppies zijn er bij
groetjes van Pa en Moe
. -
19 Juni 2007 - 14:18
Suzanne:
Ha die Martin,
Leuk weer iets van je te lezen!
Helaas hebben we papa Ronald weer weg moeten brengen afgelopen zondag. En man o man, wat die man weer allemaal heeft meegemaakt! Wederom waren we telaat, maar waren helemaal niet in die veronderstelling. De rit richting Amsterdam was dan ook relaxt. De aankomst daar was minder veelbelovend. Waarschijnlijk heb je hier al een tipje van de sluier over meegekregen via papa!
Zorg je wel voor een goed welkomscomite donderdag?! Kan je je buddy eindelijk weer in je armen sluiten. Zorg maar weer goed voor elkaar. En denk aan 'Wim van W' en het oefenen op je blokfluit/keybord (weet je al welk instrument jij gaat bespelen? ;-))
Groetjes, Suzanne -
19 Juni 2007 - 15:01
Dinie:
Hallo Martin,
Het is steeds opnieuw indrukwekkend te lezen wat jullie daar allemaal te zien krijgen.En met recht zeg je dat wij het op dit stukje aarde het verschrikkelijk goed hebben.Wij klagen al als er een produkt in de supermarkt niet vooradig is.We moesten ons schamen.Die koppies van die kinderen, met niks nog kunnen lachen........
De tien dagen dat ron thuis was zijn omgevlogen. De terugreis is ook deze keer niet over rozen gegaan. Je hebt het een en ander al van ron gehoord.Zoeeven belde hij mij nog op. Hij wilde gaan douchen....en ja je raadt het al....er was geen water.
Maar Martin hij blijft lachen....het kan altijd nog erger moet je maar denken.
Ik heb gelezen dat suzanne je al instructies heeft gegeven voor a.s. donderdag.
Ik kan je zeggen dat hij blij is jou weer te zien.
Martin, hou je haaks, pas goed op jezelf.
en ik kijk weer uit naar je volgend verhaal.
GRoetjes,
Dinie
-
19 Juni 2007 - 16:56
JandvdS:
Martin,
ik blijf onder de indruk !! Bij uitzendingen in het algemeen en deze in het bijzonder leer je wel even goed relativeren, he. Wat hebben wij het goed vergeleken met een heleboel andere mensen. En dan klagen we ook nog ! Het heeft mij drie maanden gekost om me weer terug aan te passen; ben benieuwd hoe jij dat er van af brengt. Als ik de reacties van anderen op je berichten goed begrijp ben je binnenkort terug in NLD voor een verlof. als je zin en tijd hebt, kom vooral langs (en binnen) in D16.
Vorige week zijn wij op Groene Dagen geweest, wederom een hele belevenis en we hebben het goed naar de zin gehad. Mijn woordje vooraf ging met name over "ley op, wij allemaal kunnen er dadelijk ook van zijn...". In de afgelopen weken hebben we al drie maal een inventarisatierslag moeten maken voor beschikbare luitenant-kolonels, majoors en adjudanten. Guess what ? Vanmiddag maj Peter S van het KC aangewezen om begin januari 2008 naar hoofdkwartier in Khartoum te gaan voor een half jaar, jawel ook UNMIS dus.
Ga je goed, geniet van het verlof, we spreken elkaar
Groet
Jan en Ingrid dvd S -
20 Juni 2007 - 07:02
Henk O:
Hallo Martin,
Jouw verhaal gelezen en laat dit een voorbeeld zijn voor de nederlandse jeugd. Heb met natte ogen gelezen over het jonge meisje in je auto. De foto spreekt voor zich.
Net te horen gekregen dat ik in oktober vertrek. Misschien ga ik je wel aflossen. Ben wel blij dat het eerder is, kan ik rustig volgend jaar belangrijke zaken voorbereiden. Bijv. in augustus 2008 ben ik 25 jaar getrouwd en wij Marlinde en ik willen hier wat aan doen. In de tweede helft van volgend jaar gaat mijn muziekvereniging op concours, ook hier wil ik graag bij zijn en dat vergt wel enige voorbereiding. Dus al met al oktober i.p.v. december naar Sudan komt mij zeer goed uit.
Gr.
Henk -
20 Juni 2007 - 18:10
Roninsoedan.wbj.nu:
Hallo Martin,
Mooi verhaal geschreven. De dagen hier in Kadugli zijn geteld en morgen reis ik weer naar je toe. Als het weer het toestaat want gisteren noodweerde het hier.
Voor morgenavond nodig ik je uit voor een etentje want ik heb een heerlijke gebonden kippensoep voor drie personen bij me, maar die kunnen we vast wel met zijn tweeën op. Verder heb ik de cadeautjes voor vaderdag van je kinderen bij me.
Ik hoop dat je niet onrustig slaat vannacht want ik weet dat je benieuwd bent wat er in zit. Hhaha.
Tot morgen,
Bud Ron -
20 Juni 2007 - 19:14
Samantha:
hey pap,
ik zit nu met je op msn en was ff je berichtje aan het lezen.
wat indrukwekkend zeg met die kinderen.
en dat je die die vrouw met dat babytje hebt geholpen vind ik echt super van je.
maar ik hoop dat je nu niet voor de ontwikkelings hulp gaat werken want dan zijn we je elk jaar een half jaar kwijt hihi :D:D:D
dan doe je dan maat vanuit hier vanuit nederland.
zoals de dochter van je buddy al zei moet je ron maar een welkomst feestje geven dan hebben jullie ook weer reden om een biertje te drinken.
alweer......... hahah :):)
hoop gauw weer wat van je te lezen
dikke kusz sampie
hvj
-
20 Juni 2007 - 21:08
Dries Van Kampen:
Hallo Martin,
Hartelijke groeten. Wat een geweldig verhaal. Succes!! -
20 Juni 2007 - 21:08
Dries Van Kampen:
Hallo Martin,
Hartelijke groeten. Wat een geweldig verhaal. Succes!! -
22 Juni 2007 - 21:09
Ireen Roon +kids:
hey das lang gelede , geweldig hoor wat je allemaal doet en echt ''heb met bewondering zittenlezen naar je verslag ,, de foto''s zijn ook tegek. vanaf nu gaan roon , ik en de kids je volgen heel veel groetjes uit purmerend. hey sam groetjes van jeroen -
26 Juni 2007 - 18:48
Coranna :
hallo Martin
Heerlijk om dit allemaal te lezen en te bekijken. Ik heb ook vandaag weer genoten van Martijn, net zo ondernemend en positief. Laatst nog met de schoolfotograaf zet hij de boel wel op stelten.
groeten van Coranna (juf van Martijn)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
