Een ballon een ballon een ballonnetje
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Martin
30 Juni 2007 | Soedan, Khartoem
Toon Hermans zong er over en ik heb het deze week met een brok in mijn keel meegemaakt.
Hierover verderop meer.
Welkom terug:
Afgelopen week is mijn buddy teruggekeerd uit Nederland van zijn verlof.
Het was wel weer even wennen voor hem om af te dalen van het drukke westen en weer 1 te worden met Afrika en zijn “wildlife”.
Na enkele dagen was hij gelukkig alweer gewend aan de beestjes en ons hygiënisch comfort.
Met zijn komst kwam er wel weer een stukje thuis terug namelijk, schuursponsjes, groene zeep, mayonaise en ketchup. De eerste twee artikelen moet ik nog gaan gebruiken,, maar van de mayonaise en ketchup hebben we wel al heerlijk genoten, in een culinair hoogstandje van een met lunchworst belegde boterham, gegarneerd met mayonaise en ketchup.
Vaderdag:
Het echte thuis was de door mijn vrouw bij mijn Buddy gebracht tijdens zijn verlof en hij heeft het meegebracht naar Kauda.
Want het was Vaderdag geweest en er waren dus voor mij diverse geschenkjes, een mooi werkstuk van Martijn, foto’s van thuis en een broodrooster (plaatje, de rooster komt met de post). Dezelfde dag kwam er ook een postzak aan met diverse pakketjes en een zelfgemaakte Vaderdagbrief van Florine. Ze had de brief en enveloppe zelf klaar gemaakt (postzegel en adressticker) en op de brievenbus gedaan.
Dank je wel Floor voor de mooie brief.
Ik was helemaal blij om zoveel leuke geschenkjes uit Nederland te krijgen.
Wat wel het vermelden waard is, is dat de opgestuurde hagelslag in een goede conditie aankomt hier in Soedan. Dit is wel iets anders dan de vlokken, deze hadden met zijn allen gezellig in hun verpakking de vorm aangenomen van een super BROS-reep. Hij was ook alleen maar als reep te consumeren, want plakjes ervan af snijden was helaas niet mogelijk, dus knagen maar.
Na alle welkomst rituelen was er natuurlijk ook weer de dagelijkse routine, patrouilles, officier van dienst en vliegveld dienst.
Auto-tjes:
Als eerste was er een patrouille naar Heiban, om daar het SAF (Sudanese Armed Forces noord) deel van de JIU (Joint Integrated Unions) te inspecteren. Tijdens deze inspectie, waarbij we ook een bezoek brachten aan het in aanbouw zijnde gebouw voor wapenkamer, munitieruimte en gedetineerdencel, ontdekte ik een tractor die al zou oud als de weg naar Metusalem moet zijn geweest. Er stond een Arabische spreuk op “ik ben onderweg, maar weet niet waar het me brengt”.
In Heiban heeft men een prachtig gezicht op de Nuba Mountains, hier ligt een bergketen met prachtige steile wanden, die in de toekomst zeker gebruikt zullen gaan worden door bergbeklimmers.
Op de weg terug naar Kauda, kwamen we wat kindertjes tegen. We zijn gestopt en ik heb die kindertjes een auto-tje gegeven. Nu vraagt een ieder zich af hoe komt hij aan auto-tjes?
Mijn zoontje Martijn had ze thuis uitgezocht en naar mij in Soedan gestuurd, om ze hier aan kindertjes te geven die helemaal geen speelgoed hebben.
Nou Martijn de kindertjes waren er heel blij mee, ze keken alleen een beetje bang omdat Ronald en ik niet donker maar wit zijn.
IDP Kamp:
IDP (Internal Displaced Persons) dit zijn vluchtelingen in het eigen land, de vluchtelingen komen uit de regio Darfur en zijn hier er al meer als 1 jaar.
Afgelopen week ben ik samen met mijn Buddy Ronald, vertaler Moustaffa en Nationaal monitor van de SPLA Majoor Adam Hassan op patrouille naar dit “IDP Camp” geweest. Het “IDP Camp” ligt vlakbij onze team-site en de omstandigheden zijn schrijnend te noemen.
In dit kamp leven iets meer dan 1000 mensen waaronder 600 kinderen (60%).
De omstandigheden zijn gewoon slecht er is 1 waterpomp, 9 toiletten in het kamp en 8 toiletten in het “Refugee Camp” en alleen maar hutjes van riet.
Het “Refugee camp” opvangkamp voor IDP mensen die terugkeren naar deze regio, tijdens de oorlog in Soedan, zijn er hier uit de Nuba Mountains 100.000 mensen gevlucht. Als deze mensen terugkeren naar de NUBA Mountains, worden ze opgevangen in een kamp en geholpen weer bestaan op te bouwen.
Dit is niet het geval voor de IDP’s hier, want die gaan op termijn weer als “Refugee” terug naar Darfur.
Om de situatie in beeld te brengen heb ik een luchtfoto geplaatst, lichtblauw omlijnd is het “Refugee Camp”, rood omlijnd het “IDP Camp” en donkerblauw omlijnd de school (hierover verderop meer)
Nu hier in dit gebied van Soedan de regentijd is aangebroken is het nog zwaarder geworden voor deze mensen en vooral voor de kinderen. Het water komt door de daken en stroomt ook over de grond door hun onderkomens.
De ziektes die er nu heersen zijn van griep tot aan malaria, maar als de omstandigheden niet verbeteren zal ook cholera, paratyfus en hersenvliesontsteking op de loer gaan liggen.
De School:
De school, bestaande uit een drietal tenten van UNICEF, is in net zo een toestand als het kamp zelf. Ik heb in mijn rapport naar het sector hoofdkwartier dan ook geschreven dat de foto’s meer kunnen vertellen dan woorden.
In deze “tenten” krijgen 500 kinderen, 151 meisjes en 349 jongens, onderwijs van 4 leraren die vrijwilligers zijn. Er is 1 klas voor de allerkleinsten en een lagere school tot de 5e klas.
Er is een gebrek aan alles van speelgoed voor de kleinsten tot aan stoelen, papier en potloden. Op onze patrouille hadden we voor de school frisbees, springtouwen, schepjes, papier, pennen, potloden stiften en markers meegenomen. Veel van deze dingen had mijn vrouw verzameld bij de Zeeman en Wibra en ook zelf aangeschaft.
Al deze dingen hebben we overhandigd aan de leraren t.b.v. de gehele school en jullie kunnen je denk ik wel voorstellen hoe blij de leraren waren met de meegebrachte spullen.
Mijn Buddy heeft zich deze ochtend opgeworpen als entertainer cq leraar (niet zo moeilijk eigenlijk voor een sportinstructeur) en heeft de kinderen vermaakt met spelletjes en zang Er was een geweldige sfeer en alle kindertjes straalden.
Er zijn mensen die zeggen toeval bestaat niet, hier zeggen ze “Inshallah” vrij vertaald als God het wil, dat was hier ook eigenlijk van toepassing. Op deze dag was er feest op school aan de kinderen werden certificaten (rapporten) uitgereikt.
En daar stonden wij met onze persoonlijke giften, toeval???? “Inshallah”…..wie zal het zeggen.
Het “toeval” wilde namelijk dat ik ook nog een paar honderd ballonnen bij mij had, en het uitdelen zal ik mijn hele leven niet meer vergeten. De kinderen verdrongen zich om mij heen en iedereen graaide met de handjes naar het zakje in mijn hand waar de ballonnen in zaten. Een klein mannetje werd helemaal onder de voet gelopen en moest erg huilen, ik heb hem op mijn knie genomen en daar heeft hij de hele tijd gezeten.
De hele ochtend hebben de kinderen met de ballonnen gespeeld en de leraren hebben de schoolplaats met ballonnen versierde voor de uitreiking van de certificaten.
Om te zien hoeveel blijdschap je met een ballonnetje kan brengen, is even slikken en dan komt ook het besef hoe iemand een liedje kan schrijven over
een ballon en ballon een ballonnetje
Ik moest niet alleen even slikken maar ook de vertaler en de nationale monitor vertrouwden mij toe dat ze dit nog nooit meegemaakt hadden en er kippenvel van gekregen hadden.
Dit was onze patrouille naar het “IDP Camp” en ik spreek de hoop uit dat ons rapport opgepakt zal worden door de VN (UNICEF) en dat de verbeteringen aan dit kamp snel uitgevoerd zullen worden.
Wel ik denk dat er weer voldoende te lezen is en ik hoop dat de foto’s kunnen onderstrepen, wat ik geprobeerd heb te beschrijven.
Vanuit Kauda
Zuid Kordofan
Soedan
Groet ik jullie allen
Martin
نترام
Hierover verderop meer.
Welkom terug:
Afgelopen week is mijn buddy teruggekeerd uit Nederland van zijn verlof.
Het was wel weer even wennen voor hem om af te dalen van het drukke westen en weer 1 te worden met Afrika en zijn “wildlife”.
Na enkele dagen was hij gelukkig alweer gewend aan de beestjes en ons hygiënisch comfort.
Met zijn komst kwam er wel weer een stukje thuis terug namelijk, schuursponsjes, groene zeep, mayonaise en ketchup. De eerste twee artikelen moet ik nog gaan gebruiken,, maar van de mayonaise en ketchup hebben we wel al heerlijk genoten, in een culinair hoogstandje van een met lunchworst belegde boterham, gegarneerd met mayonaise en ketchup.
Vaderdag:
Het echte thuis was de door mijn vrouw bij mijn Buddy gebracht tijdens zijn verlof en hij heeft het meegebracht naar Kauda.
Want het was Vaderdag geweest en er waren dus voor mij diverse geschenkjes, een mooi werkstuk van Martijn, foto’s van thuis en een broodrooster (plaatje, de rooster komt met de post). Dezelfde dag kwam er ook een postzak aan met diverse pakketjes en een zelfgemaakte Vaderdagbrief van Florine. Ze had de brief en enveloppe zelf klaar gemaakt (postzegel en adressticker) en op de brievenbus gedaan.
Dank je wel Floor voor de mooie brief.
Ik was helemaal blij om zoveel leuke geschenkjes uit Nederland te krijgen.
Wat wel het vermelden waard is, is dat de opgestuurde hagelslag in een goede conditie aankomt hier in Soedan. Dit is wel iets anders dan de vlokken, deze hadden met zijn allen gezellig in hun verpakking de vorm aangenomen van een super BROS-reep. Hij was ook alleen maar als reep te consumeren, want plakjes ervan af snijden was helaas niet mogelijk, dus knagen maar.
Na alle welkomst rituelen was er natuurlijk ook weer de dagelijkse routine, patrouilles, officier van dienst en vliegveld dienst.
Auto-tjes:
Als eerste was er een patrouille naar Heiban, om daar het SAF (Sudanese Armed Forces noord) deel van de JIU (Joint Integrated Unions) te inspecteren. Tijdens deze inspectie, waarbij we ook een bezoek brachten aan het in aanbouw zijnde gebouw voor wapenkamer, munitieruimte en gedetineerdencel, ontdekte ik een tractor die al zou oud als de weg naar Metusalem moet zijn geweest. Er stond een Arabische spreuk op “ik ben onderweg, maar weet niet waar het me brengt”.
In Heiban heeft men een prachtig gezicht op de Nuba Mountains, hier ligt een bergketen met prachtige steile wanden, die in de toekomst zeker gebruikt zullen gaan worden door bergbeklimmers.
Op de weg terug naar Kauda, kwamen we wat kindertjes tegen. We zijn gestopt en ik heb die kindertjes een auto-tje gegeven. Nu vraagt een ieder zich af hoe komt hij aan auto-tjes?
Mijn zoontje Martijn had ze thuis uitgezocht en naar mij in Soedan gestuurd, om ze hier aan kindertjes te geven die helemaal geen speelgoed hebben.
Nou Martijn de kindertjes waren er heel blij mee, ze keken alleen een beetje bang omdat Ronald en ik niet donker maar wit zijn.
IDP Kamp:
IDP (Internal Displaced Persons) dit zijn vluchtelingen in het eigen land, de vluchtelingen komen uit de regio Darfur en zijn hier er al meer als 1 jaar.
Afgelopen week ben ik samen met mijn Buddy Ronald, vertaler Moustaffa en Nationaal monitor van de SPLA Majoor Adam Hassan op patrouille naar dit “IDP Camp” geweest. Het “IDP Camp” ligt vlakbij onze team-site en de omstandigheden zijn schrijnend te noemen.
In dit kamp leven iets meer dan 1000 mensen waaronder 600 kinderen (60%).
De omstandigheden zijn gewoon slecht er is 1 waterpomp, 9 toiletten in het kamp en 8 toiletten in het “Refugee Camp” en alleen maar hutjes van riet.
Het “Refugee camp” opvangkamp voor IDP mensen die terugkeren naar deze regio, tijdens de oorlog in Soedan, zijn er hier uit de Nuba Mountains 100.000 mensen gevlucht. Als deze mensen terugkeren naar de NUBA Mountains, worden ze opgevangen in een kamp en geholpen weer bestaan op te bouwen.
Dit is niet het geval voor de IDP’s hier, want die gaan op termijn weer als “Refugee” terug naar Darfur.
Om de situatie in beeld te brengen heb ik een luchtfoto geplaatst, lichtblauw omlijnd is het “Refugee Camp”, rood omlijnd het “IDP Camp” en donkerblauw omlijnd de school (hierover verderop meer)
Nu hier in dit gebied van Soedan de regentijd is aangebroken is het nog zwaarder geworden voor deze mensen en vooral voor de kinderen. Het water komt door de daken en stroomt ook over de grond door hun onderkomens.
De ziektes die er nu heersen zijn van griep tot aan malaria, maar als de omstandigheden niet verbeteren zal ook cholera, paratyfus en hersenvliesontsteking op de loer gaan liggen.
De School:
De school, bestaande uit een drietal tenten van UNICEF, is in net zo een toestand als het kamp zelf. Ik heb in mijn rapport naar het sector hoofdkwartier dan ook geschreven dat de foto’s meer kunnen vertellen dan woorden.
In deze “tenten” krijgen 500 kinderen, 151 meisjes en 349 jongens, onderwijs van 4 leraren die vrijwilligers zijn. Er is 1 klas voor de allerkleinsten en een lagere school tot de 5e klas.
Er is een gebrek aan alles van speelgoed voor de kleinsten tot aan stoelen, papier en potloden. Op onze patrouille hadden we voor de school frisbees, springtouwen, schepjes, papier, pennen, potloden stiften en markers meegenomen. Veel van deze dingen had mijn vrouw verzameld bij de Zeeman en Wibra en ook zelf aangeschaft.
Al deze dingen hebben we overhandigd aan de leraren t.b.v. de gehele school en jullie kunnen je denk ik wel voorstellen hoe blij de leraren waren met de meegebrachte spullen.
Mijn Buddy heeft zich deze ochtend opgeworpen als entertainer cq leraar (niet zo moeilijk eigenlijk voor een sportinstructeur) en heeft de kinderen vermaakt met spelletjes en zang Er was een geweldige sfeer en alle kindertjes straalden.
Er zijn mensen die zeggen toeval bestaat niet, hier zeggen ze “Inshallah” vrij vertaald als God het wil, dat was hier ook eigenlijk van toepassing. Op deze dag was er feest op school aan de kinderen werden certificaten (rapporten) uitgereikt.
En daar stonden wij met onze persoonlijke giften, toeval???? “Inshallah”…..wie zal het zeggen.
Het “toeval” wilde namelijk dat ik ook nog een paar honderd ballonnen bij mij had, en het uitdelen zal ik mijn hele leven niet meer vergeten. De kinderen verdrongen zich om mij heen en iedereen graaide met de handjes naar het zakje in mijn hand waar de ballonnen in zaten. Een klein mannetje werd helemaal onder de voet gelopen en moest erg huilen, ik heb hem op mijn knie genomen en daar heeft hij de hele tijd gezeten.
De hele ochtend hebben de kinderen met de ballonnen gespeeld en de leraren hebben de schoolplaats met ballonnen versierde voor de uitreiking van de certificaten.
Om te zien hoeveel blijdschap je met een ballonnetje kan brengen, is even slikken en dan komt ook het besef hoe iemand een liedje kan schrijven over
een ballon en ballon een ballonnetje
Ik moest niet alleen even slikken maar ook de vertaler en de nationale monitor vertrouwden mij toe dat ze dit nog nooit meegemaakt hadden en er kippenvel van gekregen hadden.
Dit was onze patrouille naar het “IDP Camp” en ik spreek de hoop uit dat ons rapport opgepakt zal worden door de VN (UNICEF) en dat de verbeteringen aan dit kamp snel uitgevoerd zullen worden.
Wel ik denk dat er weer voldoende te lezen is en ik hoop dat de foto’s kunnen onderstrepen, wat ik geprobeerd heb te beschrijven.
Vanuit Kauda
Zuid Kordofan
Soedan
Groet ik jullie allen
Martin
نترام
-
30 Juni 2007 - 20:43
Roninsoedan.wbj.nu:
Martin,
Bedankt voor je mooie woorden Martin. Wat hebben wij genoten van de vreugde van de kinderen. Wat is het toch prachtig om zo gedienstig te zijn naar de mensen hier. Het fijnste genoegen is anderen genoegen te doen. We waren er allebei getuige van en het voelt goed...
Ron
-
01 Juli 2007 - 07:27
Cor:
Aan de foto's te zien zijn dit de momenten om nooit meer te vergeten.
Hopelijk beleef je nog meer van deze "herinneringen".
Mooie foto's mart.
cor -
01 Juli 2007 - 11:31
JandvdS:
Martin,
geweldig weer wat je beleeft hebt en gedaan; zo zie je maar dat, wat ik al eerder zei, iedere uitzending anders is, en iedere plaats van een missie ook; je zult wel gehoord hebben van de collega's die in Uruzgan zijn gesneuveld; ook die doen daar goed werk !
Ga lekker door, hier zijn de eerste mensen met vakantie aan het gaan of net op weg, nog een maandje en dan is de nieuwe baas er; 12 augustus zijn wij er ook weg van .. naar Spanje.
Groet
Jan en Ingrid -
01 Juli 2007 - 15:38
Pa En Moe :
je wist het al he, het mooiste is de dankbaarheid van een kind te ervaren ga zo door er zijn daar nog zet kindertjes,we sturen wel wat spulletjes
de groeten van Pa en MOEen een dikke kus.
doe ook ge groeten aan Ron -
02 Juli 2007 - 05:41
Daniël Kirsten Sam:
Hey pa,
Ja wat moet je nu weer zeggen over wat jij nu weer hebt meegemaakt.
Het is echt allemaal zo indrukwekkend dat de tranen gewoon in je ogen kunnen staan.
Dikke Kus Daan, Kir en Sam -
02 Juli 2007 - 09:57
Suzanne :
In een woord kan ik je zeggen dat ik echt veel respect heb voor jullie werkzaamheden in Kauda en omstreken. Met kippenvel op mijn armen en tranen in de ogen heb ik jullie ervaringen gelezen en foto's bekeken... Ga zo door op je site!
Groetjes, Suzanne -
04 Juli 2007 - 13:37
Niek En Elize:
Lieve Mart,
Ga het even opnieuw proberen want net pakte de site het mailtje niet....Wat een prachtig verhaal weer en indrukwekkende foto's. Kun je niet zo'n kindje meenemen voor ons? leuk om de verhalen iedere keer weer te lezen. Komt je vakantie er al aan? Hier gaat alles prima. Blijf volhouden en een dikke kus el en niek -
05 Juli 2007 - 05:53
Henk O.:
Hallo Martin,
Als ik jouw berichten lees en de foto's zie met die onvangen kopjes sta ik te trapelen om te vertrekken. Maar helaas de bedrijfsarts heeft hier een stokje voorgestoken en mij voor alsnog niet geschikt geacht om te worden uitgezonden. Hier baal ik van, want ik had er echt zin in. Ik blijf je volgen en je berichten lezen en hoop dat ik in de toekomst alsnog naar SUdan kan vertrekken, al hoewel ik er een zwaar hoofd in heb.
Gr.
Je oude bureau-maat -
05 Juli 2007 - 14:10
Willem.sanders:
je ziet nu het verschil in twee werelden
ik heb ze hier op de sociale dienst ook even laten zien hoe het daadwerkelijk is m.n. in soedan -
10 Juli 2007 - 19:12
Barbara:
He Martin,
Ik vind je tekst en de foto's erg mooi.
Ben blij dat je het speelgoed heb kunnen uitdelen en dat het natuurlijk ook aangekomen is bij jullie daar.
Nou de spulletjes van pa en moe zijn ook hier dus die zend ik snel naar je toe, voor de rest is er een flink aantal dozen onderweg met erg veel kleding en gebruiksvoorwerpen voor baby's en wat oudere kinderen om ook weer uittedelen.
Groetjes en een dikke kus Barbara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
