Hulp, toch nog op tijd.

De vorige keer had ik geschreven dat onze Midterm hamburgers uitgesteld waren, wel we zijn nog steeds niet aan die hamburgers toegekomen. De foto’s worden dan ook weer uitgesteld.

MEDEVAC
Medical Evacuation
Op 13 juli stond er s’middags om 4 uur een auto voor de team-site met 2 patiënten en er werd gevraagd om een helikopter om deze mensen naar het ziekenhuis in Kadugli te brengen.
Voor medische vluchten staat er in de sector altijd een helikopter met bemanning stand-by.
Verder heeft de VN een procedure om te bepalen of die helikopter ook ingezet gaat worden.

De verwarring was groot want 1 persoon had een aantal kogels in zijn benen en de ander was in een diabetisch coma.
De officier van dienst zocht een collega die voor “air liaison officer” (ALO) opgeleid is om de hele procedure op te starten en ja hoor hij liep mij tegen het lijf.

Eerst ben ik maar even gaan kijken aan de poort wat er allemaal aan de hand was en daar lag een gewonde man, die al eerste hulp gehad had in het Duitse Ziekenhuis in Lwere, achter in een pick-up op een oude matras, met beide benen in het verband en aan een infuus.
Als jullie je de foto’s van die “weg” van Lwere nog kunnen herinneren kun je je wel bedenken hoeveel pijn de man gehad heeft tijdens het ritje.

Hoe de man de schotwonden opgelopen had hoorden we later van de zusters uit het ziekenhuisje, het was een geval van verkeerde plaats op de verkeerde tijd.
In Chwere een plaatsje iets verder dan Lwere verzamelden de laatste tijd alle SPLA troepen uit de regio, om van daar uit beneden de 01-01-56 lijn in het zuiden te gaan (zie vorige verslag). Een soldaat die na 2 jaar weer bij zijn vrouw kwam zag dat ze zwanger was, ja dat kon met zekerheid niet van hem zijn, hij dwong zijn vrouw met geweld te vertellen wie de vader was. De in woede ontstoken man bedacht zich geen moment en schoot de 24 jarige aangewezen vader zonder pardon dood. De in het rond vliegende kogels troffen daarbij ongelukkigerwijze de man die daar nu op die pick-up lag.
De man was na het voorval naar het ziekenhuisje in Lwere vervoerd en van daaruit naar onze team-site, en passant namen ze ook nog de diabetes patiënt mee.

Toen ik mij omdraaide zag ik naast de ingang de andere patiënt op de grond liggen, inmiddels was de Egyptische (dienstplichtige) arts soldaat Khalil ook bij de patiënten gearriveerd en ontfermde zich over ze. Hij kon gelukkig wel de medische attesten lezen en de toestand van de patiënten beoordelen.

Dr Khalil, Soldaat Khalil, als je maar 1 jaar dient als arts in het Egyptische leger blijf je soldaat, hij had ook officier kunnen worden maar dan had hij 3 jaar moeten dienen. 1 jaar vindt hij wel genoeg en dat jaar verbrengt hij hier in Kauda. Veel ervaring doet Dr Khalil op met de spreekuren (elke dag de gehele dag) voor de kindertjes uit het IDP kamp.

De dokter kwam tot de conclusie dat de man met diabetisch coma er het slechtst aan toe was, zonder specialistische hulp was de levensverwachting voor hem nog een uur of 6, de man met de schotwonden was ernstig gewond maar wel stabiel.
De Egyptenaren hebben een spiksplinternieuwe ambulance hier op de team-site en die werd gelijk ingezet voor de patiënten.

Op dit moment kwam ik weer in beeld, het duurde in echt korter dan ik het nu heb opgeschreven, om een aanvraag te gaan doen voor een MEDEVAC bij het sector IV hoofdkwartier in Kadugli.
Ervaring van iedereen hiermee was bijna nul, dus snel de “MEDEVAC Standard Operation Procedures” gepakt en het contact nummer in Kadugli gebeld.
Oeps dat was schrikken een echte melding en geen oefening en nog wel op vrijdag (zondag hier).
Dan gaat een bureaucratische machine langzaam (zondag) opgang komen.
Uhhm stuurt u maar een fax dan kunnen we het verder sturen, oké we typen wel wat en hupseke gefaxt.
Het is naar de verantwoordelijke arts gestuurd maar die kunnen we niet bereiken, is het echt wel belangrijk weet u wel hoeveel dat kost, grrr rustig blijven 3x diep door ademen, blijft u het toch maar proberen enz. enz.

Bureaucratisch zijn niet de mensen van de “Airops” (lucht operaties) die hadden na mijn eerste melding binnen 20 minuten de helikopter gereed voor vertrek, met bemanning en draaiende rotorbladen, alleen er moet wel groenlicht van het hoofdkwartier komen om echt te mogen opstijgen.

De beslissing of de MEDEVAC ingezet kan worden, want het zijn geen VN mensen maar gewone Soedanezen, is een lijdensweg waarbij iedereen wel een mening heeft.
Even wat irritatie wegslikken en samen met de dokter mensen blijven bestoken om een beslissing te nemen, want de vraag van “kan het niet tot morgen wachten” gaf mij de inspiratie om door te gaan totdat deze patiënten door de helikopter opgehaald zouden worden.
De Egyptenaren op ons kamp hadden ook zoiets van, er moet nu iets beslist gaan worden want we waren inmiddels 2 uur verder.
Ze belden hun commandant Kadugli, toevallig ook de sector commandant en die heeft zelf Khartoum gebeld, naar de grote baas daar en ja het groene licht werd gegeven.
2 uur en 30 minuten later steeg de helikopter op in Kadugli.

Iedereen leest dit nu opgelucht, maar helaas we zijn er nog niet.
Er kwam nog een telefoontje dat de patiënten wel de “waver” op het reisdocument moesten tekenen (door de reiziger geaccepteerde en ondertekende VN voorwaarden, om met een VN vlucht te mogen vliegen) ook die hindernis hebben we genomen en ze laten tekenen onder getuigenis van de ALO.

Nadat het bericht kwam dat de helikopter opgestegen was, zijn de patiënten met de ambulance naar de “Airstrip” gebracht.
Toen de helikopter arriveerde sprong er een heel medisch team uit. Dit team was van het Egyptische VN hospitaal uit Kadugli, ze gingen onmiddellijk aan de slag om de patiënten vervoersgereed te maken.
De Ukrainse piloten kwamen naar ons toe en vertelden dat ze al uren hadden zitten wachten op het groene licht, oja en als de patiënten niet ondertekend hadden, hadden ze ze toch wel meegenomen spoed is spoed.
3 uur en 30 minuten na de eerste melding vertrok de helikopter met de patiënten naar het hospitaal, het gaf ons een goed gevoel deze mensen in ernstige nood geholpen te kunnen hebben.

Later bleek dat het de eerste keer was dat er een MEDEVAC geweest was in KAUDA er waren er eerder wel aangevraagd maar altijd afgewezen.
Persoonlijk denk ik dat de VN in zulke ernstige gevallen wel wat meer zou kunnen toegeven, het werkt ook positief naar de bevolking en VN (de missie) toe. Het winnen van “Harts and Minds” van de bevolking, schaad ons werk niet en het krijgt een positieve impuls.

Bij de organisatie is wel doorgedrongen dat de procedures nog eens bekeken moeten worden en dat de beslissingsbevoegdheid ook beter vastgelegd moet worden.
Laat deze case, met goede afloop, dan maar een goed leermoment zijn voor verbeterde procedures.

Natuur
Afgelopen week heeft de thermometer hier een aantal dagen de 50 graden gehaald, we hebben er niet veel last van gehad en zijn druk in de weer geweest om een soort tent boven de groente te maken zodat het niet kan verbranden.
In zo een natuur zijn insecten ook een maatje groter dan in het kikkerlandje Nederland, de vlinders hebben hier enorme afmetingen en ook de rupsen doen er niet voor onder.

Het hele landschap is in de laatste weken veranderd, van een dor, stoffig maanlandschap, in een met weelderig groen overdekte uitzonderlijke vruchtbare aarde. Als men er werk van zou maken om ook in de droge periode het land te kunnen bevloeien, dan zou dit een gebied zijn met een enorm agrarische opbrengst. Zelfs het oogstseizoen zou meerdere keren per jaar kunnen zijn.

Ook het avondrood is hier echt rood, het is een symfonie van de prachtigste kleuren die spelen aan de horizon. Steeds veranderend door de langzaam zinkende zon in het Afrikaanse landschap.

Uitdelen
Deze keer heb ik samen met Dr Khalil wat speelgoed en ballonnen aan kinderen gegeven die op dokters bezoek geweest waren. Het blijft elke keer weer vertederend om die kindertjes te zien glunderen.

Dagelijkse zaken
De dagelijkse dingen gaan natuurlijk ook gewoon door. Op zijn tijd een patrouille, Alo zijn (heb een ALO actie foto van mijn Bud geplaatst) en ontbijten. Gelukkig heeft Daniel een potje campingboter opgestuurd, zodat ik nu een boterham met hagelslag kan eten zonder dat de hagelslag op mijn schoenen ligt. (Daan bedankt)

Vanuit Kauda
Zuid Kordofan
Soedan

Groet ik jullie allen
Martin
نترام