Militaire Inspectie en Verificatie

Uit wat reacties begrijp ik dat het niet allemaal helemaal duidelijk is wat we zoal doen, wel dat komt goed uit want deze keer wilde ik het gaan hebben over de taak militaire inspectie en verificatie.

Wij geven hier in het veld uitvoering aan het vredesakkoord de zo genaamde Comprehensive Peace Agreement kortweg de CPA.

We doen dat door te controleren of iedereen zich aan de akkoorden houdt, vragen of men ook op de hoogte is van de CPA, zogenaamde Village Profil maken (dorps profielen, is er een water bron, is er een school enz. enz.)

Een deel van ons werk als UN Military Observer (UNMO) is inspecties van militaire eenheden.
Zoals ik eerder al eens verteld heb zijn er hier een aantal reguliere legers en zogenaamde Other Armed Groups (OAG).

Volgens de CPA zouden de OAG zich al aangesloten moeten hebben bij het noorden of het zuiden, als ze dat niet gedaan hebben zouden ze ontwapend moeten zijn en gere-integreerd in de maatschappij moeten zijn.

Hier is nog een achterstand en er zijn nog steeds OAG’s, die actief zijn en redelijk wat onrust maken. Deze OAG’s vallen niet onder onze inspecties omdat ze illegaal zijn en geen partij en de CPA.

De legers die we wel inspecteren zijn de Soedanese Armed Forces “SAF” van het Noorden en de Sudan People Liberation Army “SPLA”. Deze legers zitten nog verspreid in het gebied waar wij ons werk doen, juni 2007 moeten de troepen van SAF aan de noordkant en troepen van de SPLA aan de zuidkant van de 01-01-1956 grens gelegerd zijn.

De komende tijd zullen er dus troepen verplaatsingen zijn die wij dan weer begeleiden.

Er wordt ook een nieuw nationale Noord/Zuid leger de Joint Integrated Union “JIU” gevormd en dit leger inspecteren wij ook.

De JIU bestaat uit leger onderdelen van SAF en SPLA die samen tot een eenheid gevormd moeten worden. Tja en daar is de eerste drempel al, meestal zitten de eenheden wel in het zelfde dorp, JIU SAF aan de ene kant en JIU SPLA aan de andere kant.

Gelukkig is er nu wel enige toenadering en gaat men toch samenwerken, dit is al veel meer dan bij de geïntegreerde politie want daar is nog bijna niets gerealiseerd van de integratie Noord/Zuid.

De JIU eenheden zijn voor ons UNMO ook eenheden waar wij inspecties en tellingen houden.

Aan het eind van elke patrouille wordt er dagelijks een patrouille rapport met diverse bijlagen gemaakt en verstuurd naar het sector hoofdkwartier in Kadugli.

Hoe gaat nu zo een inspectie en telling zullen jullie je afvragen, hier komt het antwoord.

Deze week ben ik als patrouille lid mee geweest naar een JIU eenheid van de SPLA in het plaatsje Heiban.
Als je aan komt bij zo een legeronderdeel moet je niet denken aan een kazerne zoals wij die kennen. Er staat een stenen staf gebouw met 2 mortieren ervoor en de rest van de basis bestaat uit Toekels (hutjes met rietendaken).

Enige vorm van hekwerk of een slagboom is niet te vinden, de kazerne maakt gewoon deel uit van het landschap, misschien wel een heel goede camouflage bedenk is mij zo terwijl ik het zit op te schrijven.

Afijn, we zijn aangekomen, worden begroet door de commandant en zijn officieren en nemen plaats onder een enorme boom, want de temperatuur heeft de 40 graden grens alweer bereikt en een afrikaan gaat dan ook gewoon in de schaduw zitten.
Het is wel even wennen want als UNMO zit je 1e rang met de commandant aan tafel zijn officieren nemen plaats op stoelen en bedden rond om ons heen.

Alles wat dienst kan doen om op te zitten, wordt gewoon gebruikt een verantwoorde vergader opstelling met goede stoelen en tafels is hier niet van toepassing. Alles wat daarover onderwezen is in NL, is in Afrika onder een ‘Mangotree” niet van toepassing.

De patrouille leider doet het woord en noteert de antwoorden van de commandant, vragen als hoeveel manschappen, onderofficieren en officieren zijn er in de eenheid, hoeveel wapens enz enz.
Nadat dit ritueel is afgerond, waarbij de commandant van de eenheid een goede gastheer speelt en ons voorziet van eerst een glaasje water en later een colaatje, begint de inspectie.

Het gesprek duurt ongeveer een uur en tijdens de dode momenten van noteren en kopiëren van formulieren ga ik een beetje rondlopen en links en rechts wat foto’s maken.
Ook hier is het leuk om de reacties van de mensen te zien als ze zichzelf op de digitale camera zien.

En zoals het echte militaire beaamt, moest ik van een aantal een trotse foto maken en die willen ze graag hebben en groot in hun huis hangen. Dus als ik op verlof ben heb ik ook nog wat foto werk te doen.

Door dit soort dingen te doen ontstaat er wel een ontspannen sfeer, waarbij iedereen zich beter op zijn gemak voelt en de gesprkken makkelijker gaan.

Na alle theoretische notities van wapen- en troepensterkte, verplaatsen wij ons naar de opgestelde eenheden.
Als wij in het front van de eenheden staan begint 1 peloton met een voorzanger krijgsliederen aan te heffen, er wordt ook gelijktijdig exercitie met de wapens op de maat van de zang bij gedaan.

Even later worden de wapens ook als instrument gebruikt door er ritmisch met de hand op te slaan.
De traditie en het enthousiasme zitten er echt in en je speurt dat dit de oude guerrilla eenheden zijn die decennia lang tegen het noorden gevochten hebben.

Wat nog wel even het vermelden waard is de wapens hebben hier standaard een geplaatst magazijn met 30 patronen.

De tellingen moeten zogenaamd UN “confirmed” zijn, dat wil zeggen 2 UNMO’s van 2 verschillende nationaliteiten moeten samen hetzelfde geconstateerd hebben op de zelfde tijd.

Ik was samen met een Keniaan Boniface Yebei door de patrouille leider aangewezen om de wapens te tellen, de anderen deden de warme lijven en na de inspectie werd alle aantallen gecontroleerd met de gegevens die de commandant gegeven had.

Al met al waren we toch 2 uur onder de pannen, nee eigenlijk onder de zon en mangotree, geweest. We gingen weer terug naar de eerste plek en werden daar uitgenodigd voor de lunch.
Dit was weer zoals hier gewoon is met zijn allen eten uit dezelfde schalen, het eten was trouwens best lekker en je moet even niet opletten hoe iedereen met zijn handen door die schalen gaat.

Op de terugweg hebben we nog even thee gedronken in zo een klein thee hutje en daarna de reis terug afgerond, het was weer een dag met vele indrukken.

Deze week hebben we ook even wat mensen vanaf het vliegveld afgezet bij “Save the Children” die hebben daar ook een “Health Care Center” ziekenhuis, genaamd “KUMO”.
Op de weg daarheen kom je door een prachtig gebied met rotspartijen en enorme keien.

Er is nog zoveel te vertellen maar voor vandaag stop ik er weer mee, de volgende keer zal ik wat vertellen over ons wagenpark.

Vanuit Kauda
Zuid Kordofan Soedan

Ik groet u allen
[إيك] [غروت] [أو] [ألّن]

Martin
مارتن