Weer een vervolg van mijn UNMIS avontuur
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Martin
16 Mei 2007 | Soedan, Khartoem
Het gaat ons Mijn Bud Ron en mij, hier nog steeds uitstekend en de mindere omstandigheden beginnen al routine te worden.
Ook wij moderne west Europese mensen zijn in staat om ons redelijk snel aan te passen aan mindere omstandigheden.
De laatste klusjes aan de container zijn ook geklaard, we moesten wat opbergruimte voor de kleren en schappen voor de spullen maken.
Het koken hebben we uitbesteed en we eten dagelijks bij Egyptische officieren in de officierstent.
Wat er wel blijft is de was, een klusje dat we zelf moeten doen, dus als mejuffrouw de Mier aan de slag en alles lekker soppen.
Het is wel een uitdaging om met een handwasje de kleren weer helder te krijgen, als je weet hoe vies hier alles kan worden.
Gelukkig is het hier gekochte wasmiddel daar heel doeltreffend voor, alleen is het van dien aard dat mijn kleren waarschijnlijk hun pensioen in Afrika gaan halen en niet in de kledingcontainer bij de Hoogvliet in Nederland.
Deze week ben ik op een patrouille geweest naar Tajura, het was een heel mooie rit door het Nuba Gebergte. Je rijd hier over paden die zelfs moeilijk te zien zijn en je hebt het gevoel dit is de eerste auto die hier gereden heeft.
Na een rit van 40 Km in 2 uur kwamen we in Tajura, het heeft de naam “village” maar de “toekels” (hutjes) liggen verspreid over een groot gebied en het is dus geen dorp met een kern en alle hutjes bij elkaar.
Wij stopten op een plek waar wat rieten optrekjes stonden en tot mijn verbazing kwamen daar wel 70 kinderen (meisjes en jongens) uit rennen (het was de school). De kinderen hadden allemaal een schriftje in hun handen en waren helemaal uitgelaten.
En daar stond een witte man, ik heb heel veel handjes geschud, want ze wilden natuurlijk allemaal die rare witte man even aanraken.
Toen ik zei: “I’am Martin from the Netherlands” werd er uit 70 kindermonden en uit volle borst geantwoord, “I’am Martin from the Netherlands” en op elke vraag die ik ze stelde zeiden ze me letterlijk na, ik voelde me even de leraar zelf.
De leraar was jong maar had wel trekjes van de oude stempel, toen er een paar kinderen niet naar hem luisterden, kletste hij er met een tak even overheen, pets. Was toch weer even wennen en gelijk denkend dat is bij ons toch niet meer mogelijk, beter.
Aan de andere kant is het natuurlijk wel heel goed dat er onderwijs is en dat er zoveel kinderen, ook in dit onherbergzame gebied, gebruik van (kunnen) maken.
Nadat wij ons bezoek aan de daar gelegerde eenheid hadden afgrond, zijn we weer aan de terug reis begonnen, 40 Km in 2 uur.
De rit gaat door een prachtig gebied vol met idyllische taferelen. Zo kom je ineens langs een waterbron waar vrouwen druk bezig zijn om water op te pompen.
Dit is trouwens een groot probleem hier water, er zijn geen rivieren (alleen in de regentijd als doorvoerkanalen en na de bui staan ze weer droog) of waterbekken.
Je ziet overal langs de paden vrouwen en meisjes zeulen met water om het over grote afstand naar hun huizen te vervoeren. Traditioneel worden hier de meeste dingen nog op het hoofd vervoerd, zo ook de jerrycans met water.
Even verderop ligt een “Baobab” boom op de grond, en zie hier waar bij ons een omgevallen boom ten dode opgeschreven is, gaat zo een boom hier verder met zijn tweede leven en groeit gewoon verder.
“Baobab” bomen hebben een enorme omvang, dat is te zien als ik bij zo een (klein exemplaar) boom sta.
Na een mooie rit zijn we uiteindelijk weer veilig en wel teruggekeerd op onze, inmiddels, al oude en vertrouwde team-site.
Nu even wat over het werk als ALO (Air Liaison Officer), het vliegveld van Kauda wordt gebruikt door wel 16 verschillende hulporganisaties, die van hieruit de spullen en mensen verder de bergen in vervoeren.
Het is een beetje de poort naar het Nuba gebergte.
Alles land hier alleen maar op de visuele waarnemingen van de piloot, er hangen wel twee windsokken zodat de piloten wel kunnen zien van welke zijde ze moeten landen. Er wordt dan ook altijd eerst een fly-over gemaakt voordat ze landen.
Het werk als ALO voeren wij alleen uit voor de VN vluchten van Kadugli naar Kauda.
We hebben hier een permanent weerstation, dat gekoppeld is aan het intranet van UNMIS.
Buiten dat geven wij (ALO), voor dat de vlucht vertrekt uit Kadugli de actuele weergegevens door, zoals temperatuur, windsnelheid, windrichting, bewolking/zicht en de luchtdruk.
Verder moeten wij de mensen, die met de retour vlucht mee willen, controleren of ze toestemming (VN Formulier) hebben en plaatsen ze dan op het vlucht manifest.
Ook voor goederen die meegestuurd worden met de vlucht moeten de papieren in orde zijn en uiteindelijk beslist de piloot of hij alles en iedereen meeneemt.
Ook worden er oefeningen gehouden, zoals vorige week een nachtoefening, waarbij we met speciale lichten en volgens standaard patroon een helikopter landingsplaats hadden ingericht.
Voor deze oefening werd er ook met een echte helikopter, een MI 8 met Russische bemanning, vanuit Kadugli geoefend en werden er 5 landingen gemaakt in het donker.
De Egyptische “Force Protection” van de Team-site, heeft ook meegedaan en zij bewaakten de landingsplaats met AK 47 gewapende soldaten.
Als ALO staan wij op de grond in radioverbinding met de piloot en wij zijn de ogen van de piloot op de grond v.w.b. de veiligheid. Wij zorgen ervoor dat er zich geen beesten of mensen op de landingsplaats bevinden, ik kan jullie wel vertellen dat dit ook weer een uitdaging is want er staan geen hekken om de airstrip en Afrikaanse mensen, koeien en geiten verstaan geen Nederlands. Dus het wel bekende “opzouten” heeft hier geen uitwerking.
Toevallig kregen we vandaag bericht, dat er verbetering gaan komen aan het vliegveld, men is van plan om de landingsbaan te omheinen, een tweetal bureau gebouwen te plaatsen en ruimtes voor passagiers in te richten voor vertrek en aankomst.
Ook zal er een tractor met aanhanger komen, om de bagage van en naar het vliegtuig cq helikopter te brengen.
In het kader van de veiligheid zal er dan ook ter zake deskundig personeel gaan werken die d.m.v. radioverbindingen contact hebben met alle piloten.
De verbeteringen zijn allemaal noodzakelijk, omdat er elke dag wel 2 a 3 vliegbewegingen zijn op Airfield Kauda.
Nou en dan een nieuwtje.
Als echte TD’r en de Nederlandse betrokkenheid bij het onderhoud (om te huilen), kon het natuurlijk niet uitblijven. Ik ben na een verblijf van, inmiddels, al 11 dagen hier, aangesteld als G4.
Baantjes als bijvoorbeeld G4, G1 (personeel) enz, zijn baantjes die je naast je werk als UNMO doet. De G4 is verantwoordelijk voor alle logistiek op de Team-site, wel nu daar ligt de volgende uitdaging want, om het zachtjes uit te drukken, dat rammelt zo hier en daar (er zijn bijv meer banden lek dan heel).
Maar we gaan er voor en als TD’r is het mijn eer te na om er niet iets van te maken.
Samen met mijn Bud Ron hebben we gelijk “de daad bij het woord gevoegd”.
We hebben vandaag een vlaggenmast geplaatst en de VN vlag gehesen, voor het eerst wappert nu de VN vlag boven Team-site Kauda.
Ik zal jullie ook op de hoogte gaan houden van alle verdere ontwikkelingen in mijn bestaan als G4.
Verder wil ik iedereen zeggen, dat het heel leuk is om de reacties op de weblog te lezen.
Voor nog wat andere verhalen van mijn pen, kunnen jullie ook mijn column lezen op;
www.soestactueel.nl
Vanuit Kauda
Zuid Kordofan Soedan
Ik groet u allen
[إيك] [غروت] [أو] [ألّن]
Martin
مارتن
Ook wij moderne west Europese mensen zijn in staat om ons redelijk snel aan te passen aan mindere omstandigheden.
De laatste klusjes aan de container zijn ook geklaard, we moesten wat opbergruimte voor de kleren en schappen voor de spullen maken.
Het koken hebben we uitbesteed en we eten dagelijks bij Egyptische officieren in de officierstent.
Wat er wel blijft is de was, een klusje dat we zelf moeten doen, dus als mejuffrouw de Mier aan de slag en alles lekker soppen.
Het is wel een uitdaging om met een handwasje de kleren weer helder te krijgen, als je weet hoe vies hier alles kan worden.
Gelukkig is het hier gekochte wasmiddel daar heel doeltreffend voor, alleen is het van dien aard dat mijn kleren waarschijnlijk hun pensioen in Afrika gaan halen en niet in de kledingcontainer bij de Hoogvliet in Nederland.
Deze week ben ik op een patrouille geweest naar Tajura, het was een heel mooie rit door het Nuba Gebergte. Je rijd hier over paden die zelfs moeilijk te zien zijn en je hebt het gevoel dit is de eerste auto die hier gereden heeft.
Na een rit van 40 Km in 2 uur kwamen we in Tajura, het heeft de naam “village” maar de “toekels” (hutjes) liggen verspreid over een groot gebied en het is dus geen dorp met een kern en alle hutjes bij elkaar.
Wij stopten op een plek waar wat rieten optrekjes stonden en tot mijn verbazing kwamen daar wel 70 kinderen (meisjes en jongens) uit rennen (het was de school). De kinderen hadden allemaal een schriftje in hun handen en waren helemaal uitgelaten.
En daar stond een witte man, ik heb heel veel handjes geschud, want ze wilden natuurlijk allemaal die rare witte man even aanraken.
Toen ik zei: “I’am Martin from the Netherlands” werd er uit 70 kindermonden en uit volle borst geantwoord, “I’am Martin from the Netherlands” en op elke vraag die ik ze stelde zeiden ze me letterlijk na, ik voelde me even de leraar zelf.
De leraar was jong maar had wel trekjes van de oude stempel, toen er een paar kinderen niet naar hem luisterden, kletste hij er met een tak even overheen, pets. Was toch weer even wennen en gelijk denkend dat is bij ons toch niet meer mogelijk, beter.
Aan de andere kant is het natuurlijk wel heel goed dat er onderwijs is en dat er zoveel kinderen, ook in dit onherbergzame gebied, gebruik van (kunnen) maken.
Nadat wij ons bezoek aan de daar gelegerde eenheid hadden afgrond, zijn we weer aan de terug reis begonnen, 40 Km in 2 uur.
De rit gaat door een prachtig gebied vol met idyllische taferelen. Zo kom je ineens langs een waterbron waar vrouwen druk bezig zijn om water op te pompen.
Dit is trouwens een groot probleem hier water, er zijn geen rivieren (alleen in de regentijd als doorvoerkanalen en na de bui staan ze weer droog) of waterbekken.
Je ziet overal langs de paden vrouwen en meisjes zeulen met water om het over grote afstand naar hun huizen te vervoeren. Traditioneel worden hier de meeste dingen nog op het hoofd vervoerd, zo ook de jerrycans met water.
Even verderop ligt een “Baobab” boom op de grond, en zie hier waar bij ons een omgevallen boom ten dode opgeschreven is, gaat zo een boom hier verder met zijn tweede leven en groeit gewoon verder.
“Baobab” bomen hebben een enorme omvang, dat is te zien als ik bij zo een (klein exemplaar) boom sta.
Na een mooie rit zijn we uiteindelijk weer veilig en wel teruggekeerd op onze, inmiddels, al oude en vertrouwde team-site.
Nu even wat over het werk als ALO (Air Liaison Officer), het vliegveld van Kauda wordt gebruikt door wel 16 verschillende hulporganisaties, die van hieruit de spullen en mensen verder de bergen in vervoeren.
Het is een beetje de poort naar het Nuba gebergte.
Alles land hier alleen maar op de visuele waarnemingen van de piloot, er hangen wel twee windsokken zodat de piloten wel kunnen zien van welke zijde ze moeten landen. Er wordt dan ook altijd eerst een fly-over gemaakt voordat ze landen.
Het werk als ALO voeren wij alleen uit voor de VN vluchten van Kadugli naar Kauda.
We hebben hier een permanent weerstation, dat gekoppeld is aan het intranet van UNMIS.
Buiten dat geven wij (ALO), voor dat de vlucht vertrekt uit Kadugli de actuele weergegevens door, zoals temperatuur, windsnelheid, windrichting, bewolking/zicht en de luchtdruk.
Verder moeten wij de mensen, die met de retour vlucht mee willen, controleren of ze toestemming (VN Formulier) hebben en plaatsen ze dan op het vlucht manifest.
Ook voor goederen die meegestuurd worden met de vlucht moeten de papieren in orde zijn en uiteindelijk beslist de piloot of hij alles en iedereen meeneemt.
Ook worden er oefeningen gehouden, zoals vorige week een nachtoefening, waarbij we met speciale lichten en volgens standaard patroon een helikopter landingsplaats hadden ingericht.
Voor deze oefening werd er ook met een echte helikopter, een MI 8 met Russische bemanning, vanuit Kadugli geoefend en werden er 5 landingen gemaakt in het donker.
De Egyptische “Force Protection” van de Team-site, heeft ook meegedaan en zij bewaakten de landingsplaats met AK 47 gewapende soldaten.
Als ALO staan wij op de grond in radioverbinding met de piloot en wij zijn de ogen van de piloot op de grond v.w.b. de veiligheid. Wij zorgen ervoor dat er zich geen beesten of mensen op de landingsplaats bevinden, ik kan jullie wel vertellen dat dit ook weer een uitdaging is want er staan geen hekken om de airstrip en Afrikaanse mensen, koeien en geiten verstaan geen Nederlands. Dus het wel bekende “opzouten” heeft hier geen uitwerking.
Toevallig kregen we vandaag bericht, dat er verbetering gaan komen aan het vliegveld, men is van plan om de landingsbaan te omheinen, een tweetal bureau gebouwen te plaatsen en ruimtes voor passagiers in te richten voor vertrek en aankomst.
Ook zal er een tractor met aanhanger komen, om de bagage van en naar het vliegtuig cq helikopter te brengen.
In het kader van de veiligheid zal er dan ook ter zake deskundig personeel gaan werken die d.m.v. radioverbindingen contact hebben met alle piloten.
De verbeteringen zijn allemaal noodzakelijk, omdat er elke dag wel 2 a 3 vliegbewegingen zijn op Airfield Kauda.
Nou en dan een nieuwtje.
Als echte TD’r en de Nederlandse betrokkenheid bij het onderhoud (om te huilen), kon het natuurlijk niet uitblijven. Ik ben na een verblijf van, inmiddels, al 11 dagen hier, aangesteld als G4.
Baantjes als bijvoorbeeld G4, G1 (personeel) enz, zijn baantjes die je naast je werk als UNMO doet. De G4 is verantwoordelijk voor alle logistiek op de Team-site, wel nu daar ligt de volgende uitdaging want, om het zachtjes uit te drukken, dat rammelt zo hier en daar (er zijn bijv meer banden lek dan heel).
Maar we gaan er voor en als TD’r is het mijn eer te na om er niet iets van te maken.
Samen met mijn Bud Ron hebben we gelijk “de daad bij het woord gevoegd”.
We hebben vandaag een vlaggenmast geplaatst en de VN vlag gehesen, voor het eerst wappert nu de VN vlag boven Team-site Kauda.
Ik zal jullie ook op de hoogte gaan houden van alle verdere ontwikkelingen in mijn bestaan als G4.
Verder wil ik iedereen zeggen, dat het heel leuk is om de reacties op de weblog te lezen.
Voor nog wat andere verhalen van mijn pen, kunnen jullie ook mijn column lezen op;
www.soestactueel.nl
Vanuit Kauda
Zuid Kordofan Soedan
Ik groet u allen
[إيك] [غروت] [أو] [ألّن]
Martin
مارتن
-
16 Mei 2007 - 21:36
Samantha:
hey pa
nou ben ik eindelijk de eerste die wat tegen je zegt
opa die probeert telkens de eerste te zijn maar daniel is hem de hele tijd voor hahah :D
ik heb net ff je fotos gekeken is wel leuk om te zien wat je allemaal doet
wel appart dat jij daar zit en wij hier hihi
dikke kusz
hvj
samantha :D
-
17 Mei 2007 - 07:47
Adie & Stef:
Martin, een mooi en duidelijk verslag iedere keer. Hier nu Hemelvaartsdag dus oude ambachten, hoe gaat dat in jou omgeving?
Veel arbeidsplezier en tot schrijfs. -
17 Mei 2007 - 08:45
JandvdS:
Martin
we blijven met veel plezier en interesse je verslagen lezen; je maakt daar echt andere dingen mee dan Cor, leuk om zo de verschillen te zien en lezen. Zo zie je maar dat het leven van geen enkele UNMO hetzelfde is als dat van een ander ! Zeer gevarieerd werken ook. Wij gaan hier genieten van het Hemelvaartweekend, hoewel nu nog slecht weer, hou je taai en veel groeten
Jan & Ingrid -
17 Mei 2007 - 13:04
GInus:
hoi martin leuk verslag en foto,s van je verblijf daar , de kol cramer cup was niet zo geweldig , het statische gedeelte ging prima maar het duel was KMP, ik zeg maar volgende keer beter.
hou je haaks en ik lees wel weer een verslag van je
groetjes Ginus en de andere schutters -
17 Mei 2007 - 13:05
GInus:
hoi martin leuk verslag en foto,s van je verblijf daar , de kol cramer cup was niet zo geweldig , het statische gedeelte ging prima maar het duel was KMP, ik zeg maar volgende keer beter.
hou je haaks en ik lees wel weer een verslag van je
groetjes Ginus en de andere schutters -
17 Mei 2007 - 16:51
Daniël Loos:
Hey pa,
Ik lees het al weer je kunt nooit op je luie gat gaan zitten, altijd iets om handen hebben.
Tof om je verhaal weer te lezen en de foto's te kijken.
Dikke kus Daan, Kir en Sam -
18 Mei 2007 - 09:15
Francine:
Leuk hoor, zo'n site. We kijken elke keer of er alweer een nieuw stukje tekst en foto's bij staan. We hopen dat je het goed volhoudt en ach, zo'n containerhut heeft toch ook z'n charme.....groeten vanuit Soest, je buurtjes, Francine -
19 Mei 2007 - 13:12
Pa:
Fantastisch zoals de moderne techniek er voor zorcht dat jij zo ver weg bent en dank zij die techniek toch zo dichtbij.Vooral je fotos zijn fantastisch Ga zo door. groeten Pa en Moe. -
14 Juni 2007 - 14:37
Elize En Niek:
Hoi Mart,
prachtige foto's weer en wat een mooie kinder kopjes. Kun je er niet eentje meenemen? Gaat het allemaal. Het blijft heel erg fijn om steeds een uitgebreid verslag van je te lezen. Ga zo door. He Mart een dikke kus el en niek
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
